Ik sta aan zee en zeg....

...dag DAG, want de dag doet heel behoedzaam langzaam haar gordijnen toe. Zij neemt mijn kleuren mee naar de overkant. Een plek waar mijn gezichtsveld niet kan reiken.

Zij schenkt haar dageraad dan elders en slaat haar lichte vleugels daar voorzichtig uit tot kleur.

Met weemoed Licht laat ik je vanavond gaan, maar morgen Licht, dan ontvang ik je weer als Gods aalmoes, onbevangen, jeugdig, nieuw en fris. Dan Licht, maak je mijn dag en ons allen weer tot kleur. Wellicht worden wij fel en heel brutaal gekleurd, maar soms geraakt de dag slechts tot een zacht pastel.

Tot morgen Licht, dag DAG..